Bir Küçük İç Sıkıntısı

Bazı günler sanki akvaryuma sıkışıp kalmış ama büyük denizleri, okyanusları düşleyen yalnız bir balık gibi hissederek uyanıyorum. Dünyada yapayalnız kalmış, anlaşılmamış, anlaşılmak için de zerre çabası olmayan, hayalleri ile gerçekler arasında sıkışıp kalmış, dünyadan uzak kendi dünyasında mahsur kalmış gibi…

“Bir yandan yapamazsın, olmaz” diyen iç sesler, bir taraftan cesaret vermeyi bile aklından geçirmeyen dost bildiğim anılar, sıkıştım kaldım buralarda volta atıyorum. Kimlere ne anlatsam nerelere gitsem bilemiyorum. Sanki beni boğar gibi ama sanki yeniden de doğar gibi filizleniyor bir yandan da gökyüzüne baktıkça içimde yeni umutlar. Hayır ya diyorum yaşamak çok güzel, umut etmek yaşanan her şeye rağmen çok güzel ben hayal kurmaktan çabalamaktan vazgeçmek istemiyorum hiç. Beni hayata bağlayan tek şey bu çünkü. Umut etmeyi bırakmamak…Yapabileceğim en büyük kaynak benim için bu. 

Yeniden insanlara güvenmeye çalışmak çok zor, hayata tutunmak istiyorum, olumsuz düşünceler sarmalına kapılmak istemiyorum. Bir başladı mı da içine çekiveriyor zaten beni. Nefes alamayacak gibi hissediyorum. Bölünmüş, parçalanmış ama yine de bir arada kalmaya çalışmak  istiyorum. Neşeyle çiçekler açmak için asla hiçbir zaman geç değil çünkü. Negatif şeyler hayatta her zaman var, aynı zıttı olan pozitiflerin varlığı gibi. Bunu sonuna kadar inanarak söylüyorum. Yeniden çiçekler açacak, yine gelecek o bahar, inadına getireceğim…